Zevenenveertig.

Het is een tijd geleden.
Ik had te weinig tijd om stil te staan bij wat je voor me betekent. Om te realiseren waarom ik je graag zie. Misschien omdat ik het je elke dag zeg.

Maar sinds kort zie ik je nog liever om ongekende redenen. Omdat je me een kans hebt gegeven.
Een kans die niemand anders me kon geven. Ik geniet het ongelooflijke recht om moeder te worden van jouw kind. Van ons kind. Jij maakt van mij een moeder.
Ik kan niet beschrijven hoe erg dat idee mijn hart vult, het doet overlopen van liefde voor jou, voor wat we hebben, voor wat komen gaat.

Mijn Lief, mijn maatje, mijn alles.
En straks ook Papa.

Ik heb je lief.

Ps: Je hebt m'n hart.