Achtenveertig.

Ik kan niet geloven hoe lang het geleden is dat ik hier nog iets schreef.
Misschien is dat te sterk uitgedrukt. Ik geloof het wel. Maar het verbaast me dat ik niet eerder de tijd nam of vond om onze liefde te benoemen.

Nochtans bestaat er een mooie naam voor die liefde tussen ons.

'Astor'.

Of hoe ik jou in de afgelopen 16 maanden zag ontpoppen van teder Lief naar mogelijks nog meer tedere Papa. Hoe je die rol dag in dag uit met glans vervult. Hoe ik moet lachen om trekken die ik in jullie allebei terug zie. Hoe ik geniet van de ochtenden dat je hem mee naar beneden neemt zodat ik me nog even kan omdraaien. Hoe je gek met hem doet. Hoe je lief met hem bent. Hoe ik je hart door de telefoon hoor breken als je er even niet bent. Hoe belachelijk trots je bent. Hoe je 's avonds m'n buik streelt en ik me gelijktijdig bedenk dat onze liefde binnenkort twee namen heeft.

Jij en ik wij hebben nu iets wat niemand anders heeft. Onze genen zitten verweven in een klein individu dat soms zo'n confronterend gedrag stelt dat ik me afvraag of je me nu ook anders bekijkt.
Een mensje dat zoveel liefde vraagt dat ik de onze soms als té vanzelfsprekend beschouw.

Dus neem ik bij deze het moment om te zeggen dat ik die vanzelfsprekendheid tracht te vermijden. Dat ik besef hoeveel je voor ons doet. Dat ik het zonder jou al lang had opgegeven.
Dat ik hoop dat ons gezin met de dag liefdevoller wordt, en dat ik eigenlijk weet dat het zo zal zijn.
Want jij en ik, wij zijn een top-team.

In ouderschap voor dummies.


Ps: Je hebt m'n hart.