Veertig.

Omdat jij mijn paperman bent.


Ps: Je hebt m'n hart.

Negenendertig.

Ik herinner me een druilerige woensdag.
Het was maart en ik fietste nietsvermoedend de speelplaats af.
Ik was vijftien.
Jij zeventien en een half.

In uniform stond je me op te wachten aan de schoolpoort.
'Verrassing', zei je nog.
Ik was zo trots.

Dat gevoel is nooit meer weggegaan.


Ps: Je hebt m'n hart.

Achtendertig.

Ik hou van jouw geschrift.
Ik herken het uit duizend. Miljoenen.
Jouw krabbels hebben het vermogen om een lach op mijn gezicht te toveren, gewoon door er te staan.
Om me te doen huilen, als ze hard of net heel mooi zijn.

De laatste tijd maken ze me gelukkig.
In de ochtend.
Op de mat.


Ps: Je hebt m'n hart.

Zevenendertig.

Als kind en prille tiener droomde ik net als iedereen over hoe mijn leven er later zou gaan uitzien.
Ik droom al over kinderen sinds ik nog maar besefte dat dat een optie was die met mijn geslacht gepaard ging, en daar had ik uiteraard een lief voor nodig. Tuk op babies, die mini-me.

Later ging dat potentiële lief me procentueel meer interesseren, die babies verdwenen wat op de achtergrond. Ik werd verliefd op meer dan één rare snuiter, had zoveel in me dat ik aan iemand wou geven.
Ik ben blij dat ik pas bij jou ook kon weggeven wat ik had.
Ik had mezelf aan niemand anders willen schenken.
Ik zou mezelf aan niemand anders kunnen schenken.

Jij en wij overstijgen mijn wildste tienerdromen.


Ps: Je hebt m'n hart.

Zesendertig.

Je mag er best wezen. Jij met je donkere huid en blonde haren, waardoor mensen zich intussen standaard afvragen welke kapper je frequenteert.

Jouw donkere wenkbrauwen en ogen die zo'n diepte kennen dat ik er vaak in dreig te verdrinken.
Jouw gespierde armen die me meermaals door moeilijke momenten sleurden.
Jouw zachte schouders om na een vermoeiende dag op in te dommelen.

Jouw handen die mijn hele lijf hebben beroerd.
Jouw lippen die elke vierkante centimeter van mijn gezicht hebben gekust.

Ik hou van jouw anatomie in al haar (opr)echtheid.


Ps: Je hebt m'n hart.

Vijfendertig.

Jij ruikt naar een dag vol dingen.

Een scheerbeurt in de ochtend.
Iets lekkers op de middag.
Wat parfum in de vooravond en
om af te sluiten één of andere consumptie in je favoriete café.

Mijn neus dan in jouw hals begraven is
als bladeren door een mooie dag in een dagboek.

Ik hou van mooie dagen met jou.


Ps: Je hebt m'n hart.

Vierendertig.

Soms laat je op de meest onverwachte momenten en op de meest onconventionele manieren zien dat je me graag ziet.

Vaak zijn het kleine subtiele zaken, die iemand anders misschien niet zou opmerken.
Maar vandaag ging je heel ver om mij gelukkig te maken.
Het feit dat buitenstaanders niet zouden begrijpen wat jouw daden voor betekenis hadden, maakt het gevoel voor mij des te sterker.

Je deed het voor mij alleen.

Ik hou van elk klein gebaar dat je maakt.


Ps: Je hebt m'n hart.

Drieëndertig.

In mijn dromen ben je alles en iedereen.
Een soort persoonlijke superheld.

Ik hou ervan dat ik zo gedetailleerd over jou kan dromen.

En als ik dan wakker wordt,
valt de realiteit niet eens zo tegen.


Ps: Je hebt m'n hart.

Tweeëndertig.

Ik durf jou wel eens overvallen met klef romantisch gedoe.
'Eens' is dan vermoedelijk zelfs nog een understatement.
De aard van zo'n beestje is moeilijk uit te roeien. Het is wie ik ben, hopeloos verliefd, een tikje naïef en nog graag niet al te 'volwassen'.

Met wisselend succes ben je eraan gewend geraakt.
Jij, droogstoppel eersteklas, voetjes-op-de-grond-man, zo rationeel dat het soms verkeerd begrepen wordt.
Intussen heb ik door dat dit voor jou een soort 'veilige plek' is. Als realiteit realiteit is, dan hoef je het niet te bevechten, dan is aanvaarden gemakkelijker.

Jij bent goed in het aanvaarden van dingen voor wat en hoe ze zijn.
Mezelf inclusief.
Zeemzoeterig en al.

Zo goed zelfs, dat je hebt geleerd er soms wat van terug te geven.

Ik hou van je.


Ps: Je hebt m'n hart.

Eenendertig.

Mijn rug is verbrand.
Normaal smeer jij dan aftersun voor we onder de wol kruipen.
Het lijkt zo banaal, maar ik hou ervan hoe jij subtiel zorg voor me draagt.

Niet te opvallend, maar precies genoeg.


Ps: Je hebt m'n hart.

Dertig.

Dat verlangen naar elkaar, ik weet niet of dat nu een zegen of een vloek is.

Dat begint als een vaag gemis en borrelt op tot iets wat je dag gaat overheersen. Als een verdrongen hongergevoel dat maar niet beantwoord wordt.
Er zit niets anders op dan te wachten tot het feestmaal wordt opgediend.

Ik hou ervan je te horen bekennen dat je naar me verlangt.
Want ook ik heb honger naar jou.


Ps: Je hebt m'n hart.

Negenentwintig.

Ik betrap er mezelf steeds vaker op dat ik me probeer voor te stellen hoe het zou zijn om jouw vrouw te zijn.

Hoewel het vermoedelijk tussen ons niet veel zou veranderen, lijkt het me fijn om samen met de mensen die ons dierbaar zijn te vieren dat we elkaar hebben gevonden.
En hoe.

Mijn maatje,
Mijn lief,
Mijn soulmate.

En allemaal in één en dezelfde persoon. Per ongeluk dan nog.
Vergeef je me het dat ik voor altijd de jouwe wil zijn?
Want ik zie je graag om exact die reden.


Ps: Je hebt m'n hart.

Achtentwintig.

Na het uit eten gaan deze avond, liep ik in mijn eentje door de stad.
Het viel me op hoeveel meisjes me passeerden, soms in de meest schreeuwerige outfits, om het extravagantst, op zoek naar een potentiële prins die hen zal bedwelmen.

Dan is er ook die groep koppels die, met hopeloos veel theater, aan de buitenwereld trachten duidelijk te maken hoe leuk ze het wel niet samen hebben.

Meestal als jij weg bent, kan ik zo'n dingen niet zien, ze maken me droef.
Vandaag werd ik er intens gelukkig van.

Weten dat ik altijd iemands geliefde ben, waar dan ook, kon van mij geen gelukkiger persoon maken.
Wij hebben geen versiering nodig.


Ps: Je hebt m'n hart.

Zevenentwintig.

Can't wait.


Ps: Je hebt m'n hart.