Tweeëntwintig.

Gek hoe traag de tijd kan gaan.
Zo snel hij je lijkt te onglippen als je iets leuks meemaakt, zo hard word ik geconfronteerd met het slakkentempo waaraan seconde per seconde wegtikt.

Ik merk het zelfs als ik een pols neem. De tijd werkt gewoon tegen.
Soms verwijt ik de klok.
Soms verwijt ik mijn fixatie op de klok.

Soms verwijt ik jou.
Omdat je weg ging.
En me achter liet.

Maar heel snel heb ik dan spijt, en wou ik dat ik dat je nooit had verweten.

Want hoeveel afstand je ook tussenlaat,
jij
bent altijd
bij mij.


Ps: Je hebt m'n hart.