Vierentwintig.

Ik vraag me steeds vaker af of er superlatieven bestaan voor de liefde.

Het begon ooit met een voorzichtige 'Ik zie je graag', eerst schuchter, voorzichtig. Aftastend of de woorden in de juiste aarde zouden vallen.
Intussen bloeien die vier woorden zowat dagelijks op onze lippen , en gingen we, met een tussenstop bij ' ik heb je lief', naar 'ik hou van jou'.

De laatste tijd overvalt mij echter het gevoel dat ik je méér wil zeggen.
Dat ik je méér wil vragen.
Omdat wat ik voel simpelweg niet in 4 woorden is te omvatten.

De laatse avond, voor je vertrok, sliep je snel in.
En toen fluisterde ik het je toe.

'Wil je ooit mijn man zijn?'
'Wil je zeggen dat je voor altijd bij me blijft?

Jij sliep rustig verder, en dat vond ik niet zo erg.

Want ik vraag me af of er nog een superlatief is nadat je
elkaar
man en vrouw kan noemen.
En of ik dan niet
In een zwart gat val?

Als er dus al een superlatief van de liefde bestaat, dan heeft het vast nog geen naam.
En dan doop ik het bij deze graag 'wij'.

Ik hou er van dat je me zoveel van je laat houden.


Ps: Je hebt m'n hart.