dinsdag 18 juni 2013

Veertien.

Ik probeer me je voor te stellen, het moment vlak voor je in slaap valt.
Je ademhaling wordt een beetje zwaarder, en dan net heel licht.
Dat ene plekje waar je me net al een hele tijd aan het strelen was, blijft ineens onberoerd.
En net als ik denk dat je weg bent, beslist altijd wel ergens één van je spieren dat het nog niet helemaal over is.  Vervolgens draai je je steevast verontschuldigend om.

Ik hou ervan hoe ik je in slaap voel vallen, nog voor je het zelf weet.

Ps: Je hebt m'n hart.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten