Vijfentwintig.

Opstaan wordt lastig.
Correctie. Opstaan zonder reden wordt lastig.

Ik probeer mijn dagen te vullen en ze passeren ook wel. Maar starten is altijd lastig.
Ik probeer mezelf wijs te maken dat er een reden is die belangrijker is dan blijven liggen.
De was doen.
Of een ontbijtje maken.
Maar niets is zo verleidelijk als nog even mijn ogen te sluiten om wat dichter bij jou te zijn.
Uiteindelijk start ik de dag dan met het idee dat elk uur voorbij een uur dichter terug bij jou is.

Ik heb daar allemaal geen last van als je thuis bent.

Jij bent mijn reden om op te staan.


Ps: Je hebt m'n hart.